بررسی یک سرویس دهنده ء اینترنت ایده آل 
1 سرویس‌دهی
ازلحاظ تئوری یک سرویس‌دهندة اینترنت قادر به ارائه سرویسهای مختلفی می‌باشد ولی برخی موانع، ازجمله ساختار داخلی و تکنولوژی مورد استفاده، ارائه این سرویس‌ها را محدود می‌کند. 
از این رو تمام سرویس‌دهندگان قادر به ارائة تمام سرویسهای لازم نمی‌باشد و حتی تمام سرویس‌دهندگان یک سرویس خاص را با مشخصات یکسان ارائه نمی‌کنند. 
در این قسمت سعی شده سرویس‌هایی که در سرتاسر دنیا توسط سرویس‌دهندگان معتبر اینترنت ارائه میشود ذکر شده و در یک دید کلی کیفیت یک‌سری از این سرویس‌ها بررسی شود. این سرویس‌ها در دو دسته سرویسهای دیتا و سرویسهای مشتری قرار می‌گیرند. سرویسهای دیتا شامل سرویس‌هایی می‌باشد که منجر به استفاده کاربر از یک پهنای‌باند میشود و سرویسهای مشتری شامل نحوه برخورد با کاربران سیستم می‌باشد.
1-1 روش‌های اتصال به سرویس‌دهنده 
مهمترین فاکتوری که نوع سرویس ارائه شده را تعیین می‌کند نحوه اتصال کاربر به سرویس‌دهندة اینترنت است. برای اتصال به یک سرویس‌دهندة اینترنت دو روش وجود دارد: اتصال دائمی و اتصال Dial-up. ارتباط دائمی به‌صورت 24 ساعته برقرار می‌باشد در صورتی‌که ارتباط Dial-up با گرفتن یک شماره برقرار میشود. ارتباط Dial-up معمولاً ارزان‌تر از ارتباط دائمی است ولی دارای معایبی نیز می‌باشد 
که از مهمترین آنها می‌توان به این موارد اشاره کرد:
- سرعت این نوع ارتباط معمولاً پایین‌تر از ارتباط دائمی می‌باشد.
- برای برقراری ارتباط به این روش در ابتدا باید یک شماره گرفته شود و بعد از آن می‌توان از سرویس استفاده کرد که همین شماره‌گیری زمان زیادی لازم دارد. در اکثر مواقع نیز ارتباط موجود به علل مختلف قطع میشود که شماره‌گیری مجدد را می‌طلبد. 
• Dial-up
متداول‌ترین سرویسی که توسط سرویس‌دهندگان اینترنت ارائه میشود سرویس Dial-up است. هزینه این نوع ارتباط معمولاً پایین و وابسته به میزان استفاده کاربر از آن می‌باشد. در نوع آنالوگ ارتباط Dial-up اطلاعات از طریق خطوط تلفن منتقل می‌شوند و سرعت این نوع ارتباط در بیشترین حالت 56Kbps است که معمولاً به علت وجود noise در بین مسیر کاهش می‌‌یابد. در ارتباط ISDN با استفاده از خط تلفن دیجیتال سرعت انتقال اطلاعات به 64Kbps نیز می‌رسد. در یک ارتباط ISDN دوطرفه از دو خط تلفن به‌طور همزمان استفاده میشود که سرعت انتقال اطلاعات را تا 128Kbps افزایش می‌دهد.
•اتصال دائمی
سرویسهای دائمی یا broadband معمولاً به سرویس‌هایی اطلاق میشود که در آنها یک مسیر ثابت بین دو نقطه وجود دارد. هزینة این خطوط اغلب شامل هزینة نصب خط و یک هزینة ماهیانه است که ارتباطی به میزان استفاده از آن ندارد. از متداول‌ترین سرویسهای دائمی می‌توان خطوط T-1 (E-1 در استاندارد اروپایی)، خطوط DSL وکابل تلویزیونی را نام برد.
یک خط T-1 شامل 24 کانال 56Kbps است که باهم multiplex شده و پهنای‌باندی معادل 1.5Mbps را فراهم می‌آورند. استاندارد E-1 از 32 کانال بجای 24 کانال استفاده می‌کند و پهنای‌باند 2Mbps را فراهم می‌کند. این خطوط در دو نوع fractional و non-fractional ارائه می‌شوند. در نوع fractional می‌توان فقط از چند کانال استفاده کرد و فقط هزینة همان را پرداخت نمود ولی در نوع non-fractional تمام 24 کانال موجود استفاده می‌شوند.
خطوط DSL دارای انواع مختلف می‌باشند که دو نوع از مهمترین آنها عبارتند از ADSL وSDSL. ADSL از یک کدگذاری ویژه بر روی خطوط تلفن استفاده می‌کند و سرعت آن در جهت پایین (از سمت سرویس‌دهنده به کاربر) به 8Mbps ودر جهت بالا (از سمت کاربر به سرویس‌دهنده) به1Mpbs می‌رسد. SDSL دارای سرعت متقارن در دو سمت می‌باشد که به 1.5Mbps می‌رسد. بر خلاف ADSL از خطوط تلفن نمی‌توان برای SDSL استفاده کرد و باید از خطوط مخصوصی استفاده نمود.
کابل تلویزیونی یک رسانة پرسرعت در مقایسه با سایر خطوط همتای خود می‌باشد. این خطوط در اصل برای فرستادن برنامه‌های تلویزیونی طراحی شده‌اند و دارای سرعت ماکزیمم 42Mbps در جهت پایین و 10Mbps در جهت بالا می‌باشند. معمولاً کابل تلویزیونی بین چندین کاربر مشترک است و همین امر باعث میشود سرعت آن افت زیادی پیدا کند. 
علاوه بر این سه، روش‌های دیگری نیز برای برقراری اتصال دائمی وجود دارد که معمولاً کمتر استفاده می‌شوند و کاربردهای دیگری دارند. یکی از این روش‌ها اتصال بی‌سیم است که اغلب برای اتصال شبکه‌های داخلی به‌کار می‌رود. ارتباطات T-2، T-3، T-4 و معادل‌های اروپایی آنها برای برقراری ارتباطات پرسرعت مانند backbone استفاده میشود 
